Fазал

Аё, ҷоно! Зи паҳлӯят, ҷудоиро намехоҳам,
Зи он меҳроби абрӯят, ҷудоиро намехоҳам.
Ҳама аз бӯи гул мастанд, ман масти тамошоят,
Зи рӯву мӯи хушбӯят, ҷудоиро намехоҳам.
Биҳишту сояи тубо, бувад бар тоати фардо,
Зи он хоки дари кӯят, ҷудоиро намехоҳам.
Ҳама гӯянд аз сарву санавбар хушгилу зебо,
Зи қадду басти дилҷӯят, ҷудоиро намехоҳам.
Ба хуршеди ҷаҳоноро назар афканда мегӯям:
-Зи нури талъати рӯят, ҷудоиро намехоҳам.
На Маҷнуневу не Хусрав, яке Фарҳод мехоҳам,
Зи дасту банди бозуят, ҷудоиро намехоҳам.
Хуморолудаи ҳуснат, Адиба роз мегӯяд,
Зи нози чашми ҷодуят, ҷудоиро намехоҳам.