МУСОФИР

Субҳ оғози фиребо дошт,
Шаҳр бӯи ранг мекард.
Баргҳо дар соҳати рӯъё,
Дар айёми гулрез,
Нест боке аз хазонрез.
Ширсавдо мерасад,
Бо ин садо:
-Шир,
Шири тоза гир…
Метаровад аз булӯри шиша нур,
Мешавад чашмонам аз афсонаи маҳтоб пур.

Субҳ эъҷози муҳаббат дошт.
Мурғаке дар шохае бо ҷуфти хеш,
Дар ҳавои ишқ,
Нағмаҳои ишқ,
Дар сози садоқат дошт.

Мекушоям ман дари кошонаро,
То саборо «марҳабо» гӯям.
Субҳи навро боз як доди Худо гӯям.
Боз мебинад маро ҳамсоязан,
Рашк меояд паи хобаш ба таъбираш,
Меситезад ӯ ба тақдираш:
-Кош ман озод мебудам чу ӯ,
Ҳамчунон озодаву хушрӯ...
Лек шӯ дорад ба тадбираш…

Гиряи тифлона, аммо мебарад,
Роҳи ӯро сӯи гаҳвора,
Ёди манро ҷониби умедҳои бекарона.

Оҳ, аз оғози ин субҳи фиребо,
Кош мерафтам ба шаҳри офтоб,
То бихонам дарси танҳоӣ,
Зиндагиро бо шикебоӣ.