ҚАСАМ

Аз панҷараҳои шаби танҳоӣ,
Сӯи дари умед нигаҳ дорам.
Пироҳанам, ки ранги сияҳ дорад,
Гумроҳи бегуноҳи гунаҳгорам.

Дар ихтиёри ишқаму ошиқноз,
Аммо ғурур аз ту ҷудоям кард.
Шояд, ки як дурӯғи ту аз садҳо,
Дар талхиҳо зи ранҷ раҳоям кард.

Зардолу ҳам, ки ранг ба зардӣ зад,
Дар рӯи ман таровати гул холист.
Ҳайфо, ки рафт… рафт намеояд,
Дардо, ки доғи бӯсаи ту боқист…

Хоҳам, ки расмҳои туро ҳар шаб,
Дар оташи баланд бисӯзонам.
Эй вой, дар баробари ҳар сурат,
Хоҳад бисӯхт ҳам тану ҳам ҷонам.

Дигар қасам ба номи ту, эй ҷонам,
Ман қиссаҳо зи ишқ намехонам.
Гар ношинос дод суол аз ишқ,
Ҷуз ин нагӯямаш, ки:- Намедонам!