ХУНИ ШАФАҚ

Шафақ чун лола буд вақти видои ту,
Дилам хуни шафақ буд аз ҷафои ту.
Нигоҳам баст ях аз пушти барфу бод,
Баҳорам кушта шуд дар пуштаҳои ёд.
Намедонӣ,
Аз ин пас,
Эй нафас!
Эй зиндагӣ!
Оҳанги нозу дилкаши борон,
Зулоли чашмаҳои шӯхи кӯҳистон.
Дигар суроби ту, о ваҳ, намебинам,
Гули бӯса зи саҳрои лабат дигар намечинам,
Ки дунё рафт аз ёдам,
Валекин бевафои ту.
Ва бар лаб ишқ охир рафт
Ҷонам аз қафои ту.
Ва мурдам
Аз барои ту,
Барои ту!

Саманди бодпои саркаше чун «ман»,
Ва рӯҳи хастаро то абрҳо мебурд,
Ки чун мурғи ҳаво бар сӯзи қалбам нолаҳо мекард.
Ки бахтамро,
Ғурури ҳастӣ аз доман раҳо мекард.
Ва он гаҳ
Хунбаҳо кардам,
Намозамро қазо кардам,
Барои ишқ!
Барои ту!

Дар он шоми ҷудоӣ,
Осмонам шиква аз истораҳо мекард.
Дар он шаб хоҳарам шеъри ғамолуди маро,
Бо номаи ту пораҳо мекард.

Пас аз ин бомдодон,
Вақти пешин,
Асру шому соати хуфтан,
Ба пешат саҷда меорам,
Худои ишқ!
Худои ту!
21.02.2008, Москва