РӮЪЁ

Хостам, эй мард дар оғӯши ту,
Манзари хуршедро пайдо кунам.
Шонаҳоят боли парвозам шаванд,
Ишқро дар синаи ту ҷо кунам.

Хостам дар сардсори тирамоҳ,
Зиндагӣ гулрезу гулборон шавад.
Моҳро созам раҳо аз абрҳо,
То ба роҳи шабраве тобон шавад.

Ман надонистам, чунин бе хештан
Шамъи ишқат мекушад парвонаро,
Медиҳад барбод дар шабҳои тор,
Орзуҳои дили девонаро.

Меравам аз ошёни сарди ту,
То дилат осояд аз савдои ман.
Дар ҷаҳони орзу бегонаӣ,
Эй умеди рафта аз дунёи ман.

Оҳ, ин дунё ба ман хешӣ накард,
Менамуд ин ошно бегонасар.
Охирин умеди ман дар қалби ту,
Кӯҳнагӯри ишқро монад дигар.