НИГОҲИ ХАСТА

Нигоҳат хаста аз дарди ҷудоӣ,
Маро аз дил раҳо кардан нашояд.
Ба ёди лаҳзаҳои бо ту будан,
Ҷудоӣ байни мо ҳаргиз набояд!

Магар ин зиндагӣ зиндони ранҷ аст?
Чаро дар осмон хуршеди ман нест?
Чаро даврон ба коми ман нагардад,
Гуле дар шохаи уммеди ман нест?

Ҳубобе беҳарорат, қалби беғам,
Муҳаббатҳои мардон бардурӯғ аст.
Дар ин дунё манам танҳои танҳо,
Дар он дунё дилафгоре Фурӯғ аст.

Ман аз ин зиндагии пурбаҳона,
Ман аз ин олами пур аз фасона,
Туро танҳо, туро мехоҳаму бас,
Нишони бахт, ишқи ҷовидона.

Намедонам, чаро бо ман наоӣ,
Нигоҳат ғусса дорад аз ҷудоӣ.
Худо бо ҳам расонад ишқи моро,
Ту балки дар ҷаҳони ман Худоӣ