среда, 24 февраля 2010 г.

ГУМГАШТА

Суроғат меравам дар кӯчабоғи ёдҳои хеш,
Маро аз байни расми дӯстдоронат намеҷӯӣ.
Бигӯ, ки соддадухтар буду ишқамро самоӣ кард,
Чаро аз боби ман ҳарфе ба ҷононат намегӯӣ?

Қасамҳои муҳаббатро магар аз ёд меронӣ,
Ки бар гӯши ҳама афсонаҳо аз бод мехонӣ?
Агар бори дигар гӯӣ, ки аз ҷон дӯст медорам,
Дигар дӯстат намедорам, маро озод мемонӣ?

Ҳамин шаб номаҳоятро ба коми оташ афкандам,
Ҳамин шаб оби чашмам шуст доғи бӯсаҳоятро.
Дили садпораамро пора кардам, дӯхтам охир,
Бигӯ! Чун метавонам бурд доғи бӯсаҳоятро?

Намедонӣ, дареғо, дарду доғи қалби хунинро.
Ба чашми нимахобам ҳеҷ дар манзар намеоӣ.
Ту акси шеъру авроқи манӣ, эй вой аз дастат,
Ба сурат ёдгорӣ, рафтӣ, аз ин дар намеоӣ.

Комментариев нет:

Отправить комментарий